Column Else Praasterink: Tussen tijdzones en torens

Vorige week behaalde schoonspringster Else Praasterink voor het eerst in haar carrière een medaille op een internationaal titeltoernooi. Ze brons op het EK. Dit is haar tweede column, lees via deze link de eerste.

Een medaille win je niet alleen op het moment dat je, in mijn geval, in de lucht hangt en het water raakt. Ik vloog vanuit Amerika rechtstreeks naar Turkije. Dat was wel even schakelen met acht uur tijdsverschil. Zowel mijn coach als ik voelden ons de eerste dagen vooral een zombie. Alles was gelukkig goed geregeld, maar mijn lichaam had wat moeite met landen. De eerste training? Die ging niet goed. Mijn sprongen klopten niet. Acclimatiseren kost tijd - gelukkig hadden we daar de tijd voor doordat ik vijf dagen voor de eerste wedstrijd aankwam.

Het belangrijkste op zo’n moment? Schakelen, vertrouwen op jezelf en op de juiste momenten naar bed. Kleine stappen en ook rust inbouwen. De samenwerking met Marcha en Sjors was super, de sfeer in het team was goed en dat kwam mede door onze nieuwe bondscoach Angelique. Ze is ijzersterk in time- en teammanagement. Alles bij elkaar gaf dat veel vertrouwen.

En dat had ik nodig. Op mijn laatste EK was ik nerveus. En dan wil je het dit keer anders doen. Het eindresultaat is belangrijk maar zelf een goed gevoel hebben over de wedstrijd is nog belangrijker. Deze keer ging die eerste sprong goed. Dat gaf meteen het gevoel: ik zit erin, ik ben er klaar voor.

Schoonspringen is ingewikkeld. Je kunt de wedstrijd van je leven springen en toch achtste worden. Het hangt van zoveel dingen af. Ik had als doel om boven de 300 punten te springen. Dat lukte niet één, maar twee keer. En als je dát doet tijdens een EK, dan weet je: er is kans op een medaille.

En die kwam er. Brons. Mijn eerste medaille ooit op een internationaal titel toernooi. Op de 10-meter toren. Wat een fijn gevoel was dat! Eerlijk is eerlijk, het gaat om de kleinste details. Met een klein foutje verdwijn je van het podium. Een bijzonder gevoel overheerste!

Wat het nog specialer maakte: mijn ouders, zus en opa waren erbij. Ook de families van Maud en Oona waren aanwezig in Antalya. Dat voelde zó fijn. Bekende stemmen tussen het geroezemoes. Bekende ogen op de tribune. Het soort support dat je niet meet in cijfers, maar in vertrouwen. Het was supergezellig, en ook heel waardevol om die steun te voelen op het moment dat het er écht toe doet.

De trainingsuren, de vlieguren, de dagen van focus, en het warme vangnet. En precies dat maakt deze bronzen medaille zo glanzend: het is niet alleen een sportief hoogtepunt, maar het bewijs dat je zelfs op tien meter hoogte kunt landen met twee benen op de grond.

En nu? Doortrainen. Volgende halte: Parijs, half juni. Een mooie wedstrijd om de prikkel vast te houden. Mijn moeder en broertje gaan mee — dat vind ik onwijs fijn. Daarna nog een weekje Nederland en dan weer terug naar Amerika. En van daaruit... rechtstreeks naar Singapore voor het WK.

Het leven als topsporter is intens. Veel reizen en schakelen. Maar als je na zo’n traject op een podium staat, met liefdevolle mensen om je heen, dan weet je weer precies waarom je dit doet.