Positief denken vormt de rode draad voor Liesette Bruinsma

Nog even en dan kan Liesette Bruinsma haar eigen museumpje beginnen. Als je alle behaalde medailles tijdens EK’s, WK’s en Paralympics bij elkaar optelt, dan kom je uit op een duizelingwekkend aantal van vijfendertig. Twee daarvan viste ze onlangs op bij de Spelen in Parijs.

Voordat ze aan haar race begint, gooit ze gauw nog wat zwembadwater over zich heen. Het is een vaststaand ritueel, iets waaraan ze in zekere zin waarde hecht. Terwijl ze dat doet, neemt ze in het zwemstadion een kakafonie aan geluiden waar. De bomvolle Paris La Défense Arena in Nanterre staat al bijna op springen. Bruinsma bijt namens de Nederlandse paralympische delegatie, die bestaat uit tien zwemmers, het spits af tijdens Paris2024. Dat doet ze in de series van de 400 meter vrije slag in de klasse S11.

Na een bliksemsnelle start finisht ze als tweede, ruimschoots voldoende om kwalificatie voor de finale af te dwingen. Later, in de vroege avond, stijgt ze boven zichzelf uit door de gouden plak op te eisen in een Europees record: 5.00.42. Met die formidabele prestatie bestijgt ze op dit onderdeel opnieuw de troon, immers acht jaar eerder in Rio was ze ook al beste.

Tevreden

Nu, enkele maanden na Parijs, denkt Bruinsma met grote tevredenheid terug aan haar derde Paralympics. „Ik heb in totaal vier nummers gezwommen. Dat ik op de slotdag zilver heb behaald op de 100 meter vrije slag was het maximaal haalbare. Daria Lukianenko, een nieuwkomer in mijn klasse, bleek eenvoudigweg te snel. Daar had ik op zich vrede mee. Wat ik jammer vond, is dat ze mijn acht jaar oude wereldrecord verpulverde. Dat voelde best vreemd.”

Op de 200 meter wisselslag eindigde ze op de oneervolle vierde plaats, al ging dat optreden wel gepaard met een dikke PR van bijna twee seconden. Alleen de 50 meter vrije slag verliep teleurstellend doordat ze gaandeweg de race de controle kwijtraakte. „In de regel ben ik méér iemand van de langere afstanden. Op de 50 ben ik óók in staat om potten te breken, maar dan moet het een beetje meezitten.”

Half vijf

De vijfendertig medailles die ze in de loop der jaren heeft veroverd liggen opmerkelijk genoeg niet te shinen op één centrale plek, maar zijn verdeeld over twee locaties: haar woning in Amersfoort en het ouderlijk huis in Wommels. Juist, in Friesland, dáár is het allemaal begonnen. Bij SG Bolsward-Workum om precies te zijn. Op tienjarige leeftijd zwom ze haar eerste clubkampioenschappen. Bruinsma, geboren met een oogafwijking waardoor ze van kindsbeen af moest zien te dealen met een progressieve oogziekte, was aanvankelijk in de klasse S13 ingedeeld. Na een tijdje mocht ze aansluiten bij de regioselectie in Drachten om vervolgens de overstap te maken naar HZ&PC Heerenveen. „Dat was vaak heel vroeg opstaan. Meestal liep om half vijf de wekker al af. Je moet er iets voor over hebben, toch? Mijn vader bracht me iedere keer naar Heerenveen, de arme man.”

Klaar voor Rio

Haar ontwikkeling kwam in een stroomversnelling op het moment dat ze aan kon sluiten bij de nationale selectie. Hoewel ze al een paar keer internationaal succes had geoogst, vormde in het voorjaar van 2016 haar deelname aan het EK op Madeira haar échte doorbraak, met onder meer drie keer goud. Daarmee toonde ze op nadrukkelijke wijze aan dat ze klaar was voor Rio.

Op haar zestiende verjaardag maakte ze haar paralympische debuut op de 100 meter rugslag. Later in het toernooi legde ze beslag op twee gouden, één zilveren en twee bronzen plakken. Mede op grond daarvan werd ze in december tijdens het jaarlijkse NOC*NSF Sportgala uitgeroepen tot Paralympisch sporter van het jaar.

Bij de Paralympics in Tokio moest de Friese veelvraat genoegen nemen met twee zilveren medailles. „De Spelen in Japan waren vanwege de coronaperikelen natuurlijk anders dan anders. Dat er geen publiek aanwezig mocht zijn, heeft op mij persoonlijk een nadelig effect gehad.”