Anouk Merckens; Masterwereldkampioen in Singapore – Haar WK-verhaal

In juli en augustus werden de wereldkampioenschappen masters gehouden in Singapore. Het masterteam schoonspringen Anouk Merckens, Anouk van der Wyck, Yvonne van der Meer (DSZ) en Bas Blits (De Dolfijn) en trainer Karel de Bruijn heeft een geweldig WK achter de rug. Anouk Merckens (25-29) werd wereldkampioen op de toren (201.40), naast haar wereldtitel veroverde ze ook brons op de 3 meter en werd ze vierde op de 1 meter. Een volledige schoonspring én zwem terugblik volgt.

Merckens aan het woord.

Twee keer stond ik op een EK, maar een WK… dat was nieuw. Als master betekent dat: alles zelf betalen. En als beginnende werker betekende het ook: trainen, sparen, plannen, keuzes maken. Maar dit wilde ik zó graag, dat ik al jaren wist: hier ga ik naartoe.

Singapore was een belevenis. Ik wist: dit wordt bijzonder. Tegelijkertijd voelde ik de spanning. Niemand legde die druk op me, behalve ikzelf. Ik wilde presteren. Fanatiek ben ik altijd geweest – niet alleen in het water, ook in wie ik ben. Maar ik wilde vooral ook genieten. Me onderdompelen in de internationale familie van het master schoonspringen.

Spanningen en verwachtingen
De eerste dagen voelde ik de spanning in door mijn hele lichaam. Binnen Europa weet ik dat ik tot de top behoor met meerdere EK medailles. Maar internationaal? Ik had geen idee. Ook niet toen ik de lijsten doornam, er viel geen peil op te trekken. Ik wist alleen: als ik een kans op een medaille heb, moet ik maximaal gaan. En dat wilde ik ook.

Het WK voelt anders
Al vanaf de eerste trainingsdag merkte ik het verschil. Het niveau lag hoger, de sfeer was serieuzer. Overal stond het groot: Singapore – World Aquatics. En daar stond ik dan, tussen de beste masters van de wereld. Kippenvel! Toch bleef ik mezelf. Ik lach veel, en blijkbaar werkte het aanstekelijk. Je kon me over de vloer zien met een grijns die er niet meer afging.

De wedstrijden – van vierde naar goud
Mijn WK begon op de 1 meter plank. Spannend. Mijn lijf voelde stijf, onzeker. Ik maakte een misser en werd vierde. Toch dacht ik: hé, vierde van de wereld! Trots en met het gevoel dat er meer in zat. De spanning was van mijn schouders. 

De dag erna de 3 meter plank. Ik sprong stabieler, kon meer genieten. En toen – brons! Ik geloofde het bijna niet. Een medaille op mijn eerste WK, ik pinkte een traantje weg. De medaille was groot en zwaar, ik grapte met mezelf dat mijn koffer straks te zwaar zou zijn, haha, maar in mijn hoofd: alles waard.

En toen kwam de toren. Pas een paar jaar geleden ben ik daarmee begonnen. Eigenlijk was mijn doel al bereikt: ik had een medaille. Dus sprong ik vrij, met plezier. Ik had een gevoel en zat er helemaal in. 

Ik sprong beter dan ooit. Een nieuwe sprong die ik pas een maand kende – boven water dacht ik: wow, dit was mijn beste ooit. Ik hoorde later dat mijn lach aanstekelijk werkte, dat ik straalde. En ik klom, sprong voor sprong, dichterbij de koppositie.

Bij de laatste sprong was het nek-aan-nek. Mijn tegenstander en ik deden dezelfde sprong. Ik deed hem net iets mooier, nét wat scherper. En ik haalde haar in. Wereldkampioen. Ik kon het niet geloven.

Foto: Trainer Karel de Bruijn, Yvonne van der Meer, Bas Blits, Anouk Merckens en Anouk van der Wyck

Het besef
Mijn vriend zat op de tribune en zag me het goud binnenhalen. Zijn spanning, zijn trots – dat voelde ik. Mijn teamgenoten, die vaker WK’s hadden gedaan, waren een enorme steun. Ze hielpen me, coachten me, moedigden me aan. Samen was het een echt TeamNL-gevoel. En ik? Ik stond daar, in Singapore, als rookie, als master, als wereldkampioen.

Het is nog steeds moeilijk te bevatten. Maar één ding weet ik zeker: dit was het allemaal waard. Elke gespaarde euro, elke training, elke zenuw. Ik heb het gedaan. En ik heb vooral genoten – met de grootste glimlach die je je kunt voorstellen.